Müəllif: Tofiq Bayram

Vətən mənim bu günüm, 
Sabahkı toy-düyünüm. 
Haqqım var ki, öyünüm 
Azərbaycan deyəndə. 
Ürəklərdə döyünüm, 
Azərbaycan deyəndə. 

“Hər ölkəyə, hər elə, 
Olsun hörmət”, deyirəm. 
“Vətənindir, vətənin, 
İlk məhəbbət”, deyirəm. 
“Onun şöhrət tacıdır, 
Şe’r-sənət” deyirəm. 
Mən vətənə, “Füzuli, 
Abbas Səhhət” deyirəm! 
Mən vətənə, “Sabiri 
Doğan qeyrət”, deyirəm! 
Mən vətənə, “Üzeyir, 
Müşfiq, Səməd”, deyirəm! 
“Günəş kimi müqəddəs 
Bir həqiqət”, deyirəm, 
Azərbaycan deyəndə. 
“Dünya məni dinləsin, 
– Diqqət, diqqət!”, 
deyirəm. 
Azərbaycan deyəndə!

Azərbaycan deyəndə, 
Ləpələr şairləşir. 
Anaların bətnində, 
Qara gözlü körpələr 
Pələngləşir şirləşir. 
Azərbaycan deyəndə, 
Müdrik qocalar kimi 
Dağlar da fikirləşir. 
Azərbaycan deyəndə 
“Haralısan?” sualı, 
Verənlərə ar olur. 
Qeyrətlilər birləşir, 
Qeyrətsizlər xar olur 
Azərbaycan deyəndə! 

Dostdan sovqat, muştuluq, 
Düşməndən bac alaram, 
Azərbaycan deyəndə! 
İşıq sütunu kimi 
Sabaha ucalaram, 
Azərbaycan deyəndə! 
Körpüləri, səddləri 
Sinəmlə parçalaram. 
Sərhəd məftillərində, 
Bu kobud əllərimlə 
Bir muğamat çalaram, 
Azərbaycan deyəndə!

Azərbaycan! – Bu nida 
Qayaları silkələr. 
Sal daşların köksündə 
Çiçək bitər, gül bitər. 
Azərbaycan deyəndə, 
Təbim coşar, sel gələr, 
Sanma şöhrət pərdəsi, 
Ürəyimi kölgələr, 
Azərbaycan deyəndə. 
Gözümdə doğmalaşar 
Bütün xalqlar, ölkələr, 
Azərbaycan deyəndə!